با همین هاست که دیوانه کنی آدم را

ای که اخمت به دلم ریخت غم عالم را
خنده ات می بَرَد از سینه دو عالم غم را

برق لب های تو یادآور ِشاتوت و شراب
چشمه ی اشک ِتو بی قدر کند زمزم را

گاه از آن غنچه فقط زخم زبان می ریزی
گاه با بوسه شفابخش کنی مرهم را

بسته ای غنچه ی سرخی به شب گیسویت
کرده ای باز رها خرمن ابریشم را

"نرگست عربده جوی و لبت افسوس کنان"
با همین هاست که دیوانه کنی آدم را

بهمن صباغ زاده

برچسب‌ها: اشعار, غزل, بهمن صباغ زاده

+ نوشته شده در جمعه یازدهم مرداد ۱۳۹۲ساعت 16:58 توسط احسان نصری |