ز دوردست سواران دوباره می‌آيند
كه بگذرند به اسبان خويش از رويش

كجاست يوسف مجروح پيرهن چاكم
كه باد از دل صحرا می‌آورد بويش

كسی بزرگ تر از امتحان ابراهيم
كسی چنان كه به مذبح بريد چاقويش

نشسته است كنارش كسی كه می گريد
كسی كه دست گرفته به روی پهلويش

هزار مرتبه پرسيده ام ز خود او كيست
كه اين غريب نهاده است سر به زانويش

كسی در آن طرف دشت ها نه معلوم است
كجای حادثه افتاده است بازويش

كسی كه با لب خشك و ترك ترك شده اش
نشسته تير به زير كمان ابرويش

كسی است وارث اين دردها كه چون كوه است
عجب كه كوه ز ماتم سپيد شد مويش

عجب كه كوه شده چون نسيم سرگردان
كه عشق می كشد از هر طرف به هر سويش

طلوع می‌كند اكنون به روی نيزه سری
به روی شانه طوفان رهاست گيسويش

فاضل نظری