دهان جُربزه را سخت وا گذاشته است

دهان جُربزه را سخت وا گذاشته است
سری که سر به سرِ نیزه ها گذاشته است

قدش بلندتر از ماست ده سر و گردن
کسی که روی سر خویش پا گذاشته است

بنا نبود سر از نی درآوَرَد آواز
خداش خیر دهد کاین بنا گذاشته است

چه تاجر است که سرمایه اش سر است و شگفت
که اصلِ مایه همان ابتدا گذاشته است

سیاه مستیِ آن ساقیِ مبارز بین
که دستِ خویش نداند کجا گذاشته است

شگفت مملکتا! این مگر عروسی کیست؟
که این قبیله، خود از خون حنا گذاشته است

فریب خورده کسی، کاین حماسه ی بشکوه
تباه کرده و جای عزا گذاشته است

وگر که اشک بریزیم گریه ی شوق است
از آنچه بر لب ما مرحبا گذاشته است

حسین جنتی

برچسب‌ها: اشعار, غزل, ایام محرم, حسین جنتی

+ نوشته شده در سه شنبه بیستم مهر ۱۳۹۵ساعت 19:54 توسط احسان نصری |