بيا پيمان ببنديم از جهانِ هم جدا باشيم

به شهر رنگ ها رفتيم، گفتي زرد نامرد است
اگر رنگي تو را در خويش معنا كرد، نامرد است

تو تصوير مني يا من در اين آيينه تكرارم؟
جهان آيينه ي جادوست، زوج و فرد نامرد است

چه قدر از عقل مي پرسي، چه قدر از عشق مي خواني
از اين باز آي نااهل است، از آن برگرد نامرد است

نه سر در عقل مي بندم، نه دل در عشق مي بازم
كه اين نامرد بي درد است، و آن پر درد نامرد است

بيا پيمان ببنديم از جهانِ هم جدا باشيم
از اين پس هر که نام عشق را آورد، نامرد است

فاضل نظری

برچسب‌ها: اشعار, غزل, فاضل نظری

+ نوشته شده در سه شنبه چهارم آذر ۱۳۹۳ساعت 23:33 توسط احسان نصری |